Reportages
Op 7 oktober 2017 was het vijf jaar geleden dat Ivo Michiels overleed. Lars Bernaerts en Sigrid Bouset vroegen aan acht auteurs en aan zijn echtgenote om hun geliefde auteur sprekend in leven te houden.
Op zondag 8 oktober om 11 u. werd dit huldenummer van DW B ...
Om de golem te deactiveren
[1]
???I KNOW. I KNOW??? las ik op de tas van een jongedame die naast mij stond. ???I???M FUCKING??? (het F-woord schreeuwde in het rood) ???FABULOUS??? (alle andere woorden fluisterden in het zwart, tegen de beige achtergrond van het katoen). De zelfzekere, vulgaire boodschap van de tas stond in scherp contrast met de rest van de timide, nette persona van het meisje, de jongvolwassene, de twintigjarige studente die mijn dochter had kunnen zijn (puur volgens de biologische klok gerekend). Ze had een lange grijze trui aan die dienstdeed als jurk, een zwarte, niet geheel ondoorzichtige panty en onopvallende schoenen. Haar gezicht bleef verborgen achter het gordijn van haar lange, bruin geverfde haar.
???I KNOW. I KNOW. I???M FUCKING FABULOUS???: ???ik??? was niet het meisje, ook niet de tas zelf die sprak, maar taal, zuiver onzinnige taal, die erin slaagde zich (inderdaad: fokkend) voort te planten, zonder enig benul vanwege het arme hybride lastdier dat cynisch Engels vervoerde.
De metro kwam aan in Meinohama, onmiskenbaar, mijn halte. Het meisje stapte uit, ik volgde haar.
Stralende metro. De muur die opklaart, eindeloos. Een donderend bidden van staal dat de dagen vastsnoert, een verfstreek wolk die eraan hangt, o, begin, het is daar, je nest.
Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 2.