Reportages
Op 7 oktober 2017 was het vijf jaar geleden dat Ivo Michiels overleed. Lars Bernaerts en Sigrid Bouset vroegen aan acht auteurs en aan zijn echtgenote om hun geliefde auteur sprekend in leven te houden.
Op zondag 8 oktober om 11 u. werd dit huldenummer van DW B ...
Lijmen
Het grindpad van de waarheid
Klinkklaar kijkend naar zonnestralen in verplantbare kleuren,
stellen we ons een berg voor van bladeren,
onherroepelijk gevallene, lichtjes roodbruin of groenig geel.
Vegen we nu de rode en groene op twijfelhoopjes
??? snel, want straks gaat het sneeuwen ??? zullen we
de groenig gele scheiden van de roodbruine?
Op de kortwiekwijze van scherpe keien,
op het grindpad van de waarheid in puntige woorden.
Waar de mosgroene boomgeest zelden van zich spreken doet?
Net als de theewaterkleurige bijenkoningin,
of het in fraaie kimono gewikkeld wintermugje.
Laten we gewis de hark hanteren, voort, vooruit!
De hemel bulkt van het wit als de beleden oogbal
een bloedrood beeld opbrengt van hoe we
kennismaken met kuisheid, vertrouwen, vroomheid,
verzadiging, rust, en rood van een wijnrode vlek.
Stillezeediep zit geheid de wil geworteld
de vluchtwegen van sneeuwvlokken te begrijpen
als gebladerte, wenken bevallige kersenbomen in haar slaap
??? bindweefselbeelden van bladeren voor ze
onder zijn gesneeuwd bij het zingen van het dwangbuislied
of hoe we niet ontkomen aan de wonderbare
eigenschappen die tuinen gezamenlijk bezitten,
geneigd in de gespleten stam of het rot gebladerte
te denken dat een algemeen idee van blad
gedeeld wordt door alle bladeren.
Het bloembed van de werkelijkheid
Nimmer kiezen we de zwerfsteenvorm, leren we
holle voorwerpen te apporteren, knippen we
in de kersenboom, ofte veronderstellen we rood, groen,
blauw te gebruiken, wiedend van verluchting
de blinde harp slaand om een bloesemklank van ene
vrolijke geaardheid te doen ontspringen
aan het lessen trekken uit al die vage grasgedachten.
Wat zouden we rozige roodheid vernielen!
Echtelijke vlokken dwarrelen geroerd door wind langs
prikkelende heesters die de rotsbloktuin gestalte geven.
Waarom kon het niet een zwaluwachtige inbeelding zijn?
Waar de boeienkoning met moeite benaderd
in ene ruk van de tot de rand gevulde lotusvijver deinst,
het ondoorzichtige water met gladde stenen
waarop het wiebelachtig staan is, de lieflijke lelie begapend
zonder benul van hoe op het azuurblauwe uur
de onschuld verdronken kan, het leven een huwelijk
van hemel en hel, bezeten van het verlangen
muggen in te halen. Hoe de ge??nspireerde kreten
kermen! We rijmen erop van avondrood
tot dageraad, benieuwd, besneeuwd, de vreemde
schreeuw te horen ??? ijdele kunst die tweemaal
twee keer schoonheid maakt van deze besnoeienis,
waar het verwerven van blad, het tonen
van bladeren, het omringend geloof toe, zoals
de alles troostende tekst, behoort.