Reportages
Op 7 oktober 2017 was het vijf jaar geleden dat Ivo Michiels overleed. Lars Bernaerts en Sigrid Bouset vroegen aan acht auteurs en aan zijn echtgenote om hun geliefde auteur sprekend in leven te houden.
Op zondag 8 oktober om 11 u. werd dit huldenummer van DW B ...
Beeld
Waar is de afgrond? In elke onjuiste stap; echter niet in het veelvoud en de meerstemmigheid. Hohl! Drie weken. Drie euro. Koud huis. De muziek, in de kamer van het huis, verbond de ruimte, door de buizen in de muren, in verschillende kleuren, met de gillende vrouw, met het water, met de wind in de verluchter en de kolen in de kamer. Een klank bezit niets. Een klank klinkt. Een klank bezit niet zijn eigen zijn. Heeft niet de zekerheid in de volgende seconde te bestaan. De zieners kijken een andere kant uit. Ze kijken weg van de tijd, in de diepte en zien geen beelden, maar spiralen, tollend in de afgrond waar ze voor staan. En ze weten, het wordt niet beter, het wordt alleen maar slechter. Jij, de levende, gaat dood. Ik was kind en luisterde naar het gesprek tussen de buurvrouw en mijn moeder ???s avonds, in de tuin. Ik hield mij stil. Ik werd niet opgemerkt. De avond dreef als het beeld van de zee boven mij. Ik kon luisteren naar het beeld. Dacht, het klinkt mooi. Zo wil ik blijven. Blond haar, hoog voorhoofd. Een foto. Daarop mijn moeder. Veel jonger. Dat zij mij aankijkt, op straat, door de ogen van blonde vrouwen. Star. Grootmoeder schreef lange Duitse zinnen. Over gele zonnebloemen met warme bruine harten. Ik schrijf. Korte zinnen. E??n taal. E??n volk, ????n rijk. Wij zijn ????n, u bent ????n. In het boek zonder klinkers. De bloemenzee. Aan het graf waren jouw gedachten niet de mijne, was ik in jouw droom, op jouw plaats. Niet in het Oosten liep ik, bij heldere hemel. Mensen gedood. Joden gedood. Jouw informatie is niet verloren. Ik zie jouw beeld en kijk, luister.
Het vervolg van deze tekst lees je in DW B 2013 1.