Reportages
Op 7 oktober 2017 was het vijf jaar geleden dat Ivo Michiels overleed. Lars Bernaerts en Sigrid Bouset vroegen aan acht auteurs en aan zijn echtgenote om hun geliefde auteur sprekend in leven te houden.
Op zondag 8 oktober om 11 u. werd dit huldenummer van DW B ...
Les Lauriers
Van de nachten herinner ik me niets, van geen enkele. Alleen de wandelingen, het hotel uitlopen via het caf?? en terugkomen als de bar nog open was. Het zicht uit het raam, de weg langs het park, de twee flats aan de overkant. De verlaten spoorbaan onder de kruising. Het hekje, het park in en dan de treden, eerst langs een speelplaatsje waar een wipkip verbonden was met een rood-wit lint. Het pad naar de bloemenperken, de trappen naar beneden, het hydrologisch museumpje. De bassins van de buiten werking gestelde fonteinen. Het zicht op de stad langs de zijkant zoals het zijaanzicht van een toneel, vanuit de coulissen, waar de acteurs van je wegkijken.
Het vergt een sterk gestel te leven in een hotel. De afspraak was dat ik twee maanden zou blijven. Ik zag de maandprijs op een kaartje naast de deur van een ander hotel en zag dat die nauwelijks hoger was dan de huur van mijn woning. Ik moest het erop wagen. Mogelijk is het bij de inschrijving misgegaan. Ferhat vroeg me wat ik voor de kamer wilde geven, het hoge of het lage bedrag. Daar moest ik even over nadenken, ik begreep de consequenties niet. Toen ik zijn vader tegenkwam, vroeg die of het al geregeld was. Ja, zei ik, niet dat het zo was, maar ik wilde het met Ferhat afhandelen. Sinds dat moment vertrouwde de vader me niet meer. Ik mocht de kamer hebben, maar kreeg geen sleutel van de voordeur. Naar binnen en naar buiten moest via het caf??. Het voelt alsof je niet ergens woont als je geen sleutel hebt, je blijft op bezoek.
Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van dit nummer.